“Δυο καρεκλες, 5 ευρω!Δυο καρεκλες, 5 ευρω!” Ο ηχος της φωνης του μικροπωλητη που περναει καθημερινα, πρωινες ωρες εξω απο το σπιτι μου. Για την ακριβεια ο ηχος της φωνης του, ενισχυμενος απο αυτη την υπεροχη συσκευη που λεγεται μεγαφωνο. Δεν εχω κανενα προβλημα με τον μικροπωλητη και ευχομαι μεχρι το τελος του κοσμου να υπαρχει αμμεση αναγκη για λευκες πλαστικες καρεκλες, ωστε να κερδιζει τουλαχιστον τα προς το ζειν του. Οσες ομως φορες εχω ξυπνησει χαρη σ αυτον, δεν μπορω να πω πως εκεινη τη στιγμη εχω τις ιδιες, ευγενεις, σκεψεις. Οπως δεν εχω καθολου ευγενεις σκεψεις για τον πιτσιρικα με την τρυπια εξατμιση στο μηχανακι επειδη “ακουγεται ωραια” και τον γειτονα που επιμενει με ζηλο να ακουμε παρεουλα τον Σακη Ρουβα, την Rihanna και το τελευταιο δισκακι της Britney Spears(..γειτονας,οχι γειτονισσα). Και εχω και αλλα τετοια παραδειγματα, δυστυχως, ολα τριγυρω απο το παρον σπιτι μου. Ο κυριος που οταν εχει καλο καιρο κανει βολτες με το ακορντεον και επιμενει να παιζει μονο το ρεφρεν του “Σ αγαπω γιατι εισαι ωραια”. Οσο ωραια και αν ειναι αδερφε, αν το συνεχισεις για πολυ ακομα, το επομενη κομματι θα ναι το “Με σκοτωσε γιατι την αγαπουσα”. Το fast food με πασης λογης αγωνα ποδοσφαιρου στη διαπασων, μην τυχον και δεν νιωσουμε στο πετσι μας τη χαρα του speaker οταν “παραλιγο να μπει γκολ στο Χαριλαου”. Ο γειτονας με τον ασυρματο (!) που ανα τακτα χρονικα διαστηματα για λογο που δεν γνωριζω, επαναλαμβανει “Sierra Victor Julliet” οσο πιο δυνατα μπορει. H ηλικιωμενη κυρια της διπλανης πολυκατοικιας (!) που -δεν εξηγειται αλλιως- εχει χασει μερος της ακοης της και βλεπει τις ειδησεις στην TV σε ενταση που πρεπει να κανει τους υπολοιπους να νιωθουν πως ο Λιατσος μιλαει μεσα στο κεφαλι τους.
Οπως ειναι λογικο, η συνεχης ροη αυτοκινητων μαζι με τις συχνες βρισιες των οδηγων για το STOP που δεν φαινεται στη διασταυρωση, εχει παψει να μ ενοχλει. Θα πει κανεις και τι περιμενες, Θεσσαλονικη δεν μενεις?Δεν νομιζω να περιμενες να χεις την ιδια ησυχια με αυτη του πατρικου σου (..γνωστο και ως “Το μικρο σπιτι στο λιβαδι” στους φιλους μου). Οχι, δεν τρεφω ελπιδες οτι θα βρω πουθενα την απολυτη ησυχια σε μεγαλη πολη(..καλα,ισως λιγες). Ουτε ομως -πιστευω- οτι ειμαι ο περιεργος που ενοχλειται με το παραμικρο. Και την Anneke να ειχα γειτονισσα, δεν θα μπορουσα να ξυπναω καθε μερα με τις προβες της. Απλα ζηταω και ευχομαι το προφανες. Λιγοτερη φασαρια. Υποτιθεται πως υπαρχουν μπολικοι νομοι επι του θεματος, αλλα δεν νομιζω πως ειναι ψηλα στην ατζεντα οποιουδηποτε οργανου της ταξης. Εκει που θελω να εστιασω ειναι πως η νοοτροπια μας εχει αλλαξει οσον αφορα την αντιμετωπιση του θορυβου. Ειναι καθαρα ελληνικο φαινομενο? Εχω ακουσει διαφορες αποκαλυπτικες ιστοριες απο ανθρωπους που ζουν στο εξωτερικο. Σε μια απο αυτες, Σουηδος σε ελληνικο θερετρο ξυπνησε εντρομος απο αυτο που ακουγε στο δρομο και λεει στον Ελληνα φιλο του πως κατι συμβαινει!Και η γεματη ειλικρινεια απαντηση του Ελληνα “Ιts the water mellon guy…”,εφερε την αφοπλιστικη απορια του Σουηδου: “Εχει αδεια για το μεγαφωνο?” Ασχετως με την συγκεκριμενη ιστορια, θα απαντησω στη δικια μου απορια:
Δεν ειναι καθαρα ελληνικο φαινομενο (..απλα ισως ειμαστε λιγο πιο απαθεις απο τους υπολοιπους). Ολα θελουμε να ειναι πιο ηχηρα. Το φαινομενο εχει αποκτησει και ορολογια οσον αφορα τις ηχογραφησεις: Loudness War. Συμφωνα με αυτο λοιπον, με το περασμα του χρονου οι ηχογραφησεις δισκων αποκτουν ολο και μεγαλυτερη ενταση. Το gif απο πανω (click it) δειχνει την αυξηση του ηχου σε ενα συγκεκριμενο single (Something των Beattles) με την παροδο του χρονου. Ενα ακομα τρανταχτο παραδειγμα ειναι το τελευταιο album των Metallica. Το αστειο ειναι πως η εκδοση του album που προσφερεται για download στο Guitar Hero δεν εχει υποστει την ιδια επεξεργασια και η ανωτεροτητα της ακουγεται με γυμνο αυτι.
Μηπως εχει δικιο ο John Doe οταν λεει στο Seven: “Wanting people to listen, you can’t just tap them on the shoulder anymore. You have to hit them with a sledgehammer, and then you’ll notice you’ve got their strict attention.”.
Και επειδη η αναρτηση δεν πρεπει να τελειωσει με το quote ενος serial killer του κινηματογραφoυ, να ευχηθω κατι ρεαλιστικο. Αγαπητε οδηγε λεωφορειου ΚΤΕΛ: Σε οτι ιερο εχεις στον κοσμο, στη ζωη της μανουλας σου, στο “Μπαμπα μην τρεχεις” που εχεις κολλημενο διπλα στο τιμονι σου, μπορεις να χαμηλωσεις το ντουετο Καρρα-Κοκκινου? Δεν φοραω το καλο μου πουκαμισο για την περιπτωση, το ουισκι μου εχει τελειωσει και οι Slipknot απο τα ακουστικα μου δεν μπορουν να καλυψουν τη θεαρεστη μελωδια του cd σου.