Εχει περασει κατι παραπανω απο ενας χρονος απο τοτε που λιγο ελειψε να πεθανω. Ενας χρονος απο τοτε που ειδα το χειροτερο θεαμα που μπορει να δει κανεις με τα ματια του και το χειροτερο τρομο που μπορει να αισθανθει:
Toν ανθρωπο που αγαπαει οσο τιποτα στη ζωη του στο εδαφος με παραμορφωμενο και γεματο αιματα προσωπο, να προσπαθει με γουρλωμενα ματια σε κατασταση σοκ να αρθρωσει λεξεις, ενω στα πλακακια του πεζοδρομιου, πισω απο το κεφαλι της, αναπτυσεται μια τεραστια κοιλιδα αιματος. Την μακροσυρτη κραυγη της λεπτα μετα, πισω απo τις κλειστες πορτες της μοναδας του ΕΚΑΒ και τη γαμημενη νεκρικη ησυχια στη συνεχεια, με τους παντες να σου λενε αοριστα οτι “ολα ειναι καλα” ενω μεσα σου πεθαινεις. Και ολα αυτα εξαιτιας ενος μαλακα, το αυτοκινητο του οποιου γεμιζει το κενο της υπαρξης του.
Ενα απο τα πραγματα που αλλαζει ριζικα οταν εχει περασει κανεις, σχεδον αλωβυτος, κατι αντιστοιχο, ειναι το νεο νοημα που αποκτα η τυπικη, βαρετη, κοινοτυπη φραση “υγεια να χουμε μωρε…”. Το οποιο οντως ισχυει και θεωρητικα απο τη συγκεκριμενη προοπτικη “θα χω υγεια”, για καιρο ακομα. Και εξηγουμαι: Στατιστικα δεν θα πρεπει να ερθω αντιμετωπος με αντιστοιχη περιπτωση για το υπολοιπο της ζωης μου, σωστα; Τι πιθανοτητες εχω να βρεθω στο (α)καταλληλο πεζοδρομιο, την ιδια ωρα που ο εχω-σκατα-στο-κεφαλι-μου μερικες εκατονταδες μετρα πιο μακρυα εχει αποφασισει πως ο Vin Diesel ωχρια μπροστα του, το φαναρι μπροστα του δειχνει για κακη μου τυχη πρασινο και το αυτοκινητο του χωραει ισα ισα να περασει αναμεσα απο τις προστατευτικες και μη κολωνες που υπαρχουν διασπαρτες; Και αυτα ενδεικτικα.
Για καποιο ηλιθιο(;) λογο το αντιμετωπιζω ακριβως αναποδα: Αναλογιζομενος το μεγεθος της βλακειας που κυκλοφορει εκει εξω παριστανοντας τον επομενο Sebastian Vettel, σε συνδυασμο με το ποσο ελαχιστα χρειαζεται να παει κατι στραβα για να εχει καταστροφικα αποτελεσματα, εχω αναπτυξει ενα φοβο για τα αυτοκινητα, ειτε απο τη θεση του οδηγου, ειτε οταν περνανε απο διπλα μου οντας πεζος. Περιμενω απλα την ωρα που θα σκασει μυτη κατι αντιστοιχο σε μενα ή σε δικους μου ανθρωπους. Το τραγικοτερο (;) ειναι πως εχω μεγαλυτερο αγχος για τους τριγυρω μου και οχι τοσο για τον εαυτο μου. Και αυτο δεν βασιζεται σε καποιο αλλοπροσαλλο αισθημα αυτοθυσιας, ηρωισμου ή κατι παρομοιο, αλλα στην λανθασμενη ψευδαισθηση του “εαν αφορα μονο εμενα, το ελεγχω”. Τριχες.
Απ την αλλη ισως οτι εχω γραψει μεχρι στιγμης ειναι ενα ειδος attention whoring που σαν μονο στοχο εχει το “τι ζορια που τραβαω εγω ο καημενος, που να με καταλαβετε εσεις που ολα σας πανε ροδινα” οποτε ντροπη μου. Και στην τελικη, η αλλη μερια του νομισματος αποδεδειγμενα λεει πως εκ των υστερων ειχα ολη την τυχη του κοσμου με το μερος μου. Ανεξαρτητως αυτου, υποτιθεται πως ενας ενδεδειγμενος τροπος αντιμετωπισης του PTSD (ελληνιστι, μετατραυματικο στρες) ειναι να εξωτερικευεις τις ηλιθιοτητες που σκεφτεσαι. Οριστε λοιπον, “Ψυχοθεραπεια” 🙂
P.S. Θα κανω ενα ακομα, τελευταιο, post επι του θεματος, οταν επιτελους ολοκληρωθει η υποθεση με τα δικαστηρια, την τιμωρια και τις αποζημιωσεις. Kαι ευχομαι το tag “ατυχημα” να μην χρησιμοποιηθει ξανα ποτε. Cheers!